Ooit zijn we geboren met een prachtige pure kern. Een kern waar alles goed was, we onvoorwaardelijk liefde konden ontvangen en mochten genieten van alles om ons heen.
In de loop van het leven zijn er over deze stralende kern lagen met overtuigingen, conditioneringen en nieuwe waarheden gelegd. Ondoorzichtige niet altijd mooie lagen. Je bent onhandig, je moet eens wat socialer zijn, je bent niet zelfstandig genoeg, dat kun jij niet, niemand wil jou, je bent te kritisch, je bent niet slim genoeg, je hoeft je niet overal mee te bemoeien, mislukt, teleurstelling, je neemt te veel ruimte in.
Het is verdomd lastig door deze lagen je pure kern nog te zien, en zelfs maar een stukje hiervan verwijderen. Misschien omdat we ergens geloven dat dit echt is wie we zijn.
Onze ‘ware ik’. Daar hebben we mee te dealen. Meer wordt het niet.
We willen voorkomen dat anderen er achter komen wie en wat en hoe we echt (denken te) zijn. Deze zogenaamde ‘ware’ niet zo mooie ik laten we niet graag laten zien. We praten niet graag over deze laag.
We creëren een nieuwe laag, een mooie lak laag van onszelf zoals we graag gezien willen worden. Hoe angstiger we zijn voor onze ‘ware ik’ hoe dikker en harder de laag. Overlevingsmechanisme, beschermlaag, Teflon. We kunnen niet meer zo hard geraakt worden, en het wordt steeds moeilijker die pure kern te zien.
Maar waar is die pure stralende authentieke kern gebleven? is die uitgedoofd? zijn we die vergeten? kunnen we daar niet meer bij? Die stralende krachtige pure en met liefde overspoelde kern die de wereld in kwam om te leren van de schaduwkant zodat ze met nog meer overtuiging kon stralen. Het lijkt alsof de overtuiging aan de schaduwkant is vastgeplakt. Alsof we vergeten zijn wat we hier kwamen doen. Namelijk onszelf leren kennen door de verbinding met de ander vanuit deze pure kern. In plaats daarvan lopen we vast in conditioneringen van niet goed genoeg, niet de moeite waard, niet waardevol genoeg, niet slim genoeg. Genoeg voor wat? en voor wie?
Tijd om wat lasten en pakketjes zorgen terug te geven, weg te gooien of los te laten.
Tijd om de laklaag af te bikken en het risico van afwijzing aan te gaan.
Tijd om zelf te kiezen wanneer we in het licht gaan staan, onszelf laten zien, ruimte in te nemen.
It is always your time to shine. En er is plek genoeg voor iedereen.